ev sahibesi.

şu anda, yeryüzündeki her yer bana kasvetli geliyor, nereye gitmeyi hayal edeceğimi şaşırdım. istanbul'u özlemek, bitmek tükenmek bilmeyen bir dert gibi, zaman zaman gelip içime oturuyor, elimden kayıp giden istanbul vakitleri kalbimi sıkıştırıyor.
kediye üzülüyorum, ondan nefret ediyorum çünkü ve o benden etmiyor. o benden inatla nefret etmedikçe ben de ondan etmemeye çalışıyorum, uysallığı ve sıcaklığı ile yanıma sokulduğunda onu seveyim istiyorum, yerli yersiz miyavlamalarına anlayışla yaklaşayım, ama rol yapmaktan ve tek başıma yaşadığım evde uzun uzun '' özür dilerim kedi '' monologları yapmaktan başka bir şey gelmiyor elimden.
belediye otobüslerinin sıkıntılı kalabalığında hep annemi özlüyorum, birileri kavga ettiğinde burada olsa da haklı olan tarafı savunsa diye içimden geçiriyorum, insanlar birbirine çok sinirleniyor burada ya da belki bana öyle geliyor, bilemiyorum , ama annem gelsin ve benim gösteremediğim cesareti göstersin istiyorum.
kötü bir insan olduğumu düşünüp durmaktan çok yoruluyorum, bunu çok düşündüğüm için belki artık iyi biri olmuşumdur diye umuyorum, ama olmuyorum. kendimi suçlamaktan, sevdiklerimi kendi suçlarım neticesinde kaybedeceğim korkusundan bunalıyorum, bir şeyler değişsin istiyorum, lüzumsuz öfkeler, ani patlamalar ve saldırılar olmasın, özür dilemekten bıkıyorum, kaybetme korkusuyla daha saldırgan oluyorum ve daha saldırgan oldukça daha çok korkuyorum...
evde oturup çok sigara içmekten, geceleri bomboş evde öksürmekten, buzdolabının sesinden, radyodan ve kedinin umutlu bakışlarından bunalıyorum, kediyi öldüreyim, kendim de bir yerlere gideyim istiyorum, ama hayatım tamamen değişse bile ben değişemeyecek oluyorum hep, çünkü gerçekten yapamıyorum, önceden içime konulmuş bir şey mi kalbimin katılığı bilemiyorum, kendi kötülüğümden, acımasızlığımdan, korkaklığımdan kurtulamıyorum, deneyip başarısız oldukça içimden bir şeylere zarar vermek, bir yerleri yakıp yıkmak geliyor, ne yapayım bilemiyorum.